Tien jaar lang werkte Ellen Brudet (56) in de gevangenis, en vervolgens op de tram. Totdat ze in 2004 werd gediagnosticeerd met longaandoening COPD. “Ik heb dit geërfd van mijn moeder”, vertelt ze. “Zij is hier helaas ook aan overleden. Ik werd uiteindelijk vier maanden opgenomen in een revalidatiecentrum voor longpatiënten, bizar genoeg in dezelfde kamer als zij toen lag.

“Daar nam ik ter plekke een besluit: ik ben niet mijn ziekte. Vanaf dat moment heb ik alles omgezet in positiviteit. Mijn longinhoud is nog iets meer dan dertig procent en daar heb ik met name bij slecht weer last van. Dan ben ik sneller moe. Maar ik heb door de jaren heen geleerd om dan gewoon even te rusten, waardoor het nu eigenlijk best goed gaat. Ik kan hier honderd mee worden.”

Wenskaarten maken
Ellen werd vanwege haar COPD afgekeurd, maar dat ging er bij haar niet in. “Ik ben niet het type om niks te doen, dat vind ik verschrikkelijk. De omslag kwam toen ik twee jaar na de diagnose een visioen kreeg. Mijn ouders, inmiddels allebei overleden, vertelden me dat ik iets moest gaan doen met mijn creativiteit. Dat heb ik beschouwd als een boodschap.

“Kort daarna kwam ik via mijn nicht in aanraking met een cursus ondernemerschap. Dat ben ik gaan doen, om te kijken of het bij me zou passen. Ter plaatse ontdekte ik dat ik wenskaarten voor kinderen van kleur wilde gaan maken. Coloured Goodies - zo heette het toen nog - was geboren.”   

Een zwarte pop
Vijf jaar lang ging ze vijf dagen per week de markt op in Amsterdam. Daar verkocht ze babyproducten zoals slabbetjes, textiel en wenskaarten. “Mijn omgeving zei: zou je dat nou wel doen? Maar ik zei: ja, het is nodig. Ik heb er altijd in geloofd. Toch is het een hele strijd geweest, hoor. Niemand geloofde toen in mij. Ik heb wat af gebluft op die markt, ben er zelfs regelmatig uitgescholden. Toch werkte dat bluffen uiteindelijk wel.”

Van poppen was toen nog helemaal geen sprake, maar in haar hoofd bleven de woorden van haar moeder rondspoken. “Zij zei altijd dat er geen speelgoed was waarmee ik me kon identificeren. Tot aan haar dood vertelde ze mensen dat ze, toen ik negen jaar was, stad en land had afgezocht naar een zwarte pop. Uiteindelijk had ze er één gevonden, maar toen ze ermee thuiskwam, wilde ik die pop niet. Ik wilde lijken op mijn moeder, die Nederlands was, met rood haar. Mijn vader was Surinaams. Dat heeft haar heel veel pijn gedaan.”

De eerste afropop
Ellen ging uiteindelijk zelf op zoek naar een donkere pop, om er vervolgens achter te komen dat haar moeder gelijk had: bijna alle poppen waren wit. “Áls ik al een donkere pop vond, was het een Europees gespoten pop. Zo zijn er tot op de dag van vandaag nog steeds veel poppen. Of het was zo’n afschuwelijke, gekarikatuurde pop van vroeger. Die zoektocht deed me beseffen dat ik hier écht iets mee moest.”

Ze kwam terecht bij een fabriek in Spanje, die donkere poppen met realistische features maakte. Samen met hen ontwikkelde ze in 2016 de allereerste afropop, vertelt ze. “Later kwamen daar ook kleine afropopjes bij, en poppen met Albinisme. Ik zag ooit eens een tragische reportage van mensen met albinisme in Tanzania en heb me dat vreselijk aangetrokken. Weet je wat, dacht ik, ik ga ook poppen met albinisme ontwikkelen en laten zien hoe prachtig deze groep mensen is.”   

Geen hype
Zo bleven de ideeën komen. In februari 2016 opende ze haar eigen winkel Colourful Goodies, waar uiteindelijk steeds meer poppen een plekje kregen. “Ik heb poppen met downsyndroom, schisis, vitiligo, sondes, Arabische hijab poppen, Hindoestaanse poppen… Noem maar op.

“Ik kwam steeds meer tot het besef dat ik iedereen die wordt ‘vergeten’ in de maatschappij, een podium wil geven. Dat is mijn streven. Ik ga niet mee in hypes. Leuk, die inclusiviteit en diversiteit, maar dat is vaak ook marketing en afvinkgedrag. Dat geldt niet voor mijn winkel. Wij zijn daar al jaren consistent in en ik wil dat dit genormaliseerd wordt, dat iedereen gezien wordt. Dat is de kern.”

Twee culturen
Inmiddels heeft Ellen zelfs een pop naar haar jongere evenbeeld gecreëerd, waar ze heel trots op is. Het is een ‘dubbelbloedje’, zoals ze dat zelf noemt. “Ik heb me altijd beide culturen gevoeld, Nederlands én Surinaams. Ik hou van Wolter Kroes, de camping en de hoempapa, maar ook van bigi-poku en salsa. Mijn moeder zei altijd tegen me: je bent geen halfbloedje. Ik noem je moksi, gezegend met twee culturen.

“Zo voel ik dat ook. Ik ben blij met allebei. Juist daarom vind ik het ook zo leuk als witte kinderen bijvoorbeeld voor een donkere pop kiezen, of kinderen hier een pop kopen die lijkt op hun vriendinnetje. Of moeder. Die herkenning, daar hou ik van. Daar sta ik elke dag voor op.”